Als een moeder, een dochter, een echtgenote mij vraagt: ‘mag
ik je zoenen?’…

en dat vraagt ze aan mij in mijn rol van uitvaartbegeleider… dan heb ik het goed gedaan, denk ik.

Mannen geven meestal een ‘hug’ of een stevige schouderklop.
Ook goed.

Dat moment, is mijn moment van erkenning, na een week werken
vol overgave en empathie.

En wanneer gebeurt dit?

Na de uitvaart, op het moment dat ik afscheid neem van de familie.
Na een week hard werken, waarin we elkaar hebben leren kennen, vertrouwen,
knopen hebben doorgehakt, waarin de familie heeft gelachen en gehuild, waarin
oude familiepatronen weer aan de oppervlakte kwamen en ook weer werden
overwonnen, althans, meestal.

Een week waarin ik samen met de familie een team heb gevormd
en waarin de familie de leiding heeft genomen en ik hen heb gecoacht.

Als dat allemaal goed is gegaan, als het afscheid recht
heeft gedaan aan de persoon die is overleden, als de uitvaart is gegaan op een
manier die aansluit bij de wensen van de overledene en de familieleden, dan, ja
dan krijg ik soms de vraag aan het eind: mag ik je zoenen?

En dan zeg ik: natuurlijk mag je me zoenen!

En zo nemen wij afscheid.

En gaat dat altijd zo? Nee, hoor, vaak krijg ik ook een
keurige handdruk met een momentje waarin we elkaar diep in de ogen kijken, ook
mooi.

En soms gaat het wat slapper, niet altijd is de match er
helemaal. Zo gaat dat, maar over het algemeen…