Verhalen Deel 6 – Ik praat nog steeds met hem. Gek hé?

Mevrouw Oorschot vertelt mij dat ze nog zo graag met Theo, haar overleden partner spreekt of misschien beter gezegd ‘tegen hem aan praat’, “want hij zegt niet veel terug hoor”. En tegelijk vraagt ze zich af of het wel normaal is en ‘daarom vertel ik het verder ook aan niemand, ook niet aan de kinderen’.

“Goedemorgen Theo, lekker geslapen? Ik niet zo hoor, ik heb een beetje liggen piekeren over hoe het nou verder moet en … het stormde nogal, de wind gierde om het huis”.

“Ik ga even boodschappen doen hoor, ik eet vandaag maar bietjes, vond jij ook altijd zo lekker”.

Mevrouw vertelt dat ze vaak de foto van haar man tegenover zich neerzet op tafel als ze eet. ‘Dan is het een beetje gezelliger dan zo alleen te zitten’.

Soms heeft ze het idee dat hij er nog is. “Gewoon in bed, dan voel ik ineens een beweging. Of ik denk hem in een flits te zien. Raar he?” “ Helemaal niet raar”, zeg ik dan. Als je vijftig jaar samen bent geweest, is het dan gek dat je Theo soms voorbij ziet lopen in de gang, in de tuin, of op z’n stoel ziet zitten? Lijkt mij niet., zeg ik. Mevrouw Oorschot zegt: ‘Als ik dingen doe of een beslissing moet nemen, hoor ik ook nog steeds zijn stem op de achtergrond meepraten:  “Ik zou dat zo niet doen”, “Je kunt beter even…”.

“Als je het fijn vindt om te praten met Theo dan praat je toch gewoon met hem. En als hij aanwezig is dan is dat ook prima”, zeg ik: “Er zijn geen spelregels voor. Iedereen verwerkt het verlies op zijn eigen manier”.

“Ja, dat is ook eigenlijk zo”, zegt ze.