Verhalen Deel 3 – Een smurfblauwe kist

“Mijn moeder had eigenlijk maar één wens”, vertelt zoon Wim, “ze wilde graag een felblauwe kist, zeg maar zo’n smurfblauwe kist. Vraag me niet waarom, maar dat wilde ze”. Wim kijkt mij aan om mijn reactie te peilen. “Is dat mogelijk?”, vraagt hij. “Natuurlijk kan dat”, vertel ik hem. Alle kleuren en opdrukken zijn mogelijk tegenwoordig. Gelukkig heb ik mijn staalkaart, een kleurenwaaier bij me en kunnen we samen de juiste kleur blauw uitkiezen.

Mevrouw zou thuis worden opgebaard op bed. “En verder geen pottenkijkers hoor, had ze nog tegen haar zoon gezegd, want dat hoeft voor mij allemaal niet, dus alleen jij Wim en Lia natuurlijk en Mischa en Helga mogen nog kijken, als ze oma tenminste nog willen zien”. En zo gebeurt het ook. En zo ligt ze in haar bed met haar mooiste jurk aan. “Kan ik hem nog één keer aan”, had ze gezegd.

De dag voor de uitvaart wordt de kist geleverd aan huis en hij is, volgens plan, mooi helder blauw. Wim en Lia zijn tevreden. Lia heeft een mooi wit boeket gekocht. En zo staat de kist met de witte bloemen midden in de woonkamer.

Op de dag van de uitvaart komen nog twee oude vrienden en de buurvrouw naar het huis toe. Ze drinken met elkaar koffie. Verhalen worden gedeeld, er wordt gezwegen en soms gelachen. Wim vertelt nog een mooi verhaal over zijn moeder en hoe haar leven was verlopen. Hij uit ook zijn dankbaarheid over haar als moeder en schoonmoeder en hoe lief ze was als oma.

Daarna wordt de kist door jonge dragers naar buiten gedragen. Wim en Lia hebben een witte rouwauto gekozen. Dat kleurt mooi bij het blauw, zegt Lia. En zo wordt mevrouw weggereden naar haar laatste rustplaats.

Wim en Lia en de kinderen rijden achter de witte rouwauto aan naar het crematorium. Daar nemen ze afscheid van moeder en oma.

“Het is goed zo”, zegt Wim, “dit is precies zoals ze het wilde”.