Ik zie een vliegtuig,
hoog in de lucht, ik zie een vliegtuig, kijk daar.

Bram was drie toen zijn papa dood ging. Dit liedje werd gespeeld
bij het afscheid.  Toen zijn vader ziek was
spraken zijn ouders met hem over de ziekte en dat papa dood zou gaan. Zijn vader
vertelde hem verhalen over een zieke wolf, eigenlijk was de wolf het alter ego
van zijn vader. Bram was geboeid door de verhalen over de wolf en hij wilde
iedere dag opnieuw een verhaal horen. Zijn papa is het verhaal blijven vertellen
tot vlak voor zijn dood.

Zijn vader en moeder hadden de uitvaart goed voorbereid. Vanaf
het begin was het hen duidelijk dat ze hun kinderen, voor zover mogelijk, wilden
betrekken in het ziekte proces en in de week van de uitvaart. Bram heeft nog
een zusje van één jaar oud.

Bram zijn papa had gezegd dat er in ieder geval aandacht
moest zijn voor de kinderen tijdens de afscheidsbijeenkomst. Iets waar Bram
zich in zou herkennen. Bram zijn mama vertelde een persoonlijk verhaal over hoe
zij met het gezin de laatste periode had beleefd. Bram wilde dat zijn mama hem
optilde tijdens haar toespraak en dat deed ze. Bram moest af en toe even –
BOEHh – in de microfoon roepen, dat was duidelijk onweerstaanbaar voor hem.  Z’n mama ging daar heel mooi en geduldig mee
om en vervolgde na zijn – BOEHh-  steeds
weer haar verhaal.

Daarna kwam Bram zijn lievelingsliedje over een vliegtuig.
Het liedje  was verbonden aan één van
zijn mooiste herinneringen aan zijn papa. Ze waren allebei fan van zangeres
Ageeth de Haan en kenden alle liedjes uit hun hoofd. Vliegtuig was favoriet. Op
een middag gingen ze met z’n tweetjes naar een optreden. Na afloop zong Ageeth
de Haan dit lied speciaal voor Bram. Het was  op de uitvaart daarom ook zijn moment!  De muziek stond hard aan en met één arm in de
lucht – wijzend naar het vliegtuig, denk ik – zong hij uit volle borst mee: Ik
zie een vliegtuig, hoog in de lucht, ik zie een vliegtuig, kijk daar! Iedereen
was zichtbaar ontroerd. De rest van de bijeenkomst zat hij aandachtig te
luisteren naar alle verhalen die voorbij kwamen en de muziek. Op de kist had
hij voordat de herdenking begon nog een mooie zandsculptuur gemaakt met
schelpjes in de vorm van een hart.

Het was voor mij opnieuw een bevestiging dat het goed is om
kinderen te betrekken bij het afscheid en de uitvaart, hoe verdrietig het ook
is.