leven-en-dood

Leven en dood op één dag

Vlak voor de kerst spreek ik de familie Ouwenaar in verband met het overlijden van hun vader en opa. Tijdens het gesprek valt mij direct een jonge vrouw op, ze is hoogzwanger.  Ze stelt zich voor als Leontien, kleindochter. Naast haar zit haar vader Wim Ouwenaar.

“Mag ik je feliciteren”, zeg ik na een half uurtje, nadat ik haar even daarvoor nog gecondoleerd heb met het verlies van haar opa. “Ja”, zegt ze met een blos op haar wangen, “dat mag. Ik ben over 8 dagen uitgerekend”.

Wim, die deze week zijn vader heeft verloren en binnen een paar dagen zijn eerste kleinkind verwacht zegt tegen mij: “Is dat niet bijzonder allemaal? Zou het mogelijk zijn de uitvaart snel te laten plaatsvinden, zodat Leontien en haar man de uitvaart nog kunnen meemaken?

We komen uit op de vijfde dag na het overlijden, eerder lukt niet, omdat er een zondag tussen zit.

Op de ochtend van de uitvaart wordt duidelijk dat Leontien en haar man niet aanwezig kunnen zijn omdat de weeën die nacht zijn begonnen. Zij voelen zich er ongemakkelijk onder, vertelt vader Wim mij, “ze willen niet in het middelpunt staan op de dag dat haar opa in het middelpunt hoort te staan”.  Ik knik begripvol en zeg: “het is tegelijk heel bijzonder dat dit gebeurd”.  Hij knikt en kijkt een beetje voor zich uit.

De hele dag staat in het teken van het afscheid van opa Ouwenaar, maar ook is iedereen, en zeker Wim en zijn vrouw, in bijzondere verwachting van het eerste kleinkind.

Na afloop van de uitvaartplechtigheid eet de familie nog een hapje met elkaar. En omdat opa Ouwenaar erg van stampot boerenkool hield maakt het restaurant, waar de afscheidsbijeenkomst plaatsvind, stampot boerenkool met worst klaar.

Na het eten neemt de familie afscheid van elkaar. Het is inmiddels half acht ‘s avonds en dan gaat de telefoon van Wim. Hij is opa geworden, van een kleinzoon: Sem.

Opnieuw omhelst iedereen elkaar en vloeien er tranen, van verdriet en van blijdschap. Zoveel verschillende emoties op één dag.

Een paar weken later sprak ik  zoon Wim nog een keer bij de evaluatie van de uitvaart. Hij liet me alle kaarten zien die hij de afgelopen weken had gekregen, een variatie van kerstkaarten, deelnemingskaarten en felicitatiekaarten. Hij glimlachte van oor tot oor. Zoiets verzin je toch niet.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *