De laatste reis in je eigen auto. Mag dat?
Het
antwoord is: ja dat mag!
De
wet geeft geen enkele beperking op rouwvervoer. Alles mag, zelfs per koe of fiets. Of per koe
of fiets erg handig is bepaalt u zelf,
maar het kan en het mag.
Over
rouwvervoer valt veel te zeggen. Waar vroeger de laatste reis werd voltooid in een rouwkoets met
paarden of bij de minder gesitueerden
met de loopkoets, zo werd in het
autotijdperk lange tijd de zwarte staatsieauto van het Amerikaanse merk Cadillac voorgereden. Daar
werd niet over gesproken, dat was gewoon zo. U kent ze wel, de zwarte statige
auto’s met zwarte gordijnen, zwarte vlaggetjes voorop en een chauffeur in een
zwart pak en dito handschoenen. In België ging er nog een groot kruis op het
dak, maar daar houden wij Nederlanders niet zo van. In de jaren tachtig kwam de
Mercedes staatsieauto erbij als Europese tegenhanger. Ook mocht u vanaf die
tijd de kleur bepalen, te weten een zwart of grijs model, en later zelfs een
wit model. De gordijntjes zijn nog steeds
standaard aanwezig, maar het mag allemaal wat opener.
Over het vervoer tijdens de uitvaart zijn de meeste
mensen zeer uitgesproken. Men vindt de traditionele staatsieauto of rouwauto
mooi of niet mooi. Zo duidelijk ligt dat meestal wel. De voorstanders vinden de
auto’s statig, waardig, gepast. Soms, maar steeds minder vaak, gevolgd door één
of meerdere volgauto’s.
Er zijn ook families
die minder uitgesproken zijn en die het niet uitmaakt wat voor rouwauto wordt
voorgereden. “Rouwauto? Doet u maar een grijze. Volgauto’s? Nee, geen volgauto’s”.
In
deze tijd waarin individualiteit voorop staat laat men zich niet alles meer
zeggen. Mensen willen en kunnen kiezen. Er is behoefte aan variatie en keuze en
de vervoerderbranche speelt daarop in met nieuwe modellen in meerdere kleuren.
Na het zwart, grijs en wit zijn er tegenwoordig ook rode en blauwe rouwauto’s.
Er bestaat zelfs een roze. Nieuw is ook het assortiment aan oldtimers, zoals de
oude Citroen DS, de zogenaamde Snoek, een Daimler en zelfs de VW busjes zijn
steeds meer in trek.
In de alternatieve hoek zijn er verder nog fietsen of motoren
met aanhanger, een caravan of loopkoets en serieus, de uitvaartwagen met koe
ervoor bestaat echt! Ook de klassieke paardenkoets is nog altijd te verkrijgen,
helemaal in stijl.
Misschien is het eigen vervoer nog wel het meest
persoonlijk. Denk hierbij aan de vrachtauto voor de vrachtwagenchauffeur of de
eigen paarden voor de rouwstoet bij een paardenliefhebber.
Persoonlijk denk ik dat het belangrijk is dat ik als
uitvaartbegeleider mensen een keuze kan voorleggen. Als voorbeeld moet ik
denken aan een vader die er voor koos zijn overleden dochter zelf te begeleiden
met zijn eigen auto. Toen ik hem op dit idee bracht was hij meteen overtuigd. ‘Dat
wil ik!’, zei hij: ‘ik heb haar altijd weggebracht, naar sport, school,
vrienden. Nu kan ik haar zelf nog wegbrengen en dat wil ik graag doen.’ Ik
herinner me het als een erg ontroerend moment. Het was mooi te zien hoe de
vader gelijk in actie kwam om te regelen dat de auto er klaar voor was. We
hebben letterlijk de stoelen uit de auto laten halen via een bevriende
garagehouder. Ook hebben we, voor de zekerheid een showmodel kist laten komen
(met dank aan de vriendelijke en behulpzame
kistenfabrikant) en gelukkig paste de kist. Zelfs de moeder en haar broer
konden nog mee in de auto.
Mijn belangrijkste boodschap is dat ook voor rouwvervoer
geldt dat alles kan en dat u het zelf bepaalt. Het één is niet beter dan het
ander, het is belangrijk dat u weet wat kan op de manier die bij u past.
P.s:
Zelf heb ik een fantasie over een uitvaart met een bootje,
zo wegvaren door een polderslootje in de mist. En dan uitgezwaaid worden door
je beste vrienden en familie. Kabbelend water, brandende fakkels, zoiets, maar
misschien moet het maar een fantasie blijven, ik denk er nog over na.
Jan Vink, Voorburg
