Medereiziger – boek

Medereiziger is een praktisch maar vooral erg steunend boek voor partners van een ongeneeslijk zieke. Het is zeer de moeite waard.

Marcella Tam, schrijfster, ontwikkelingspsycholoog maar vooral ervaringsdeskundige neemt je als lezer mee in de wereld van de medereiziger. Voor wie het mee maakt is het één en al herkenning.

Het boek is voor 24,50 euro te bestellen via:

http://medereizigervaneenongeneeslijkzieke.nl/bestel-boek/

De laatste reis in je eigen auto. Mag dat?

Het
antwoord is: ja dat mag!

De
wet geeft geen enkele beperking op rouwvervoer.  Alles mag, zelfs per koe of fiets. Of per koe
of fiets  erg handig is bepaalt u zelf,
maar het kan en het mag.

Over
rouwvervoer valt veel te zeggen. Waar vroeger de laatste  reis werd voltooid in een rouwkoets met
paarden  of bij de minder gesitueerden
met de loopkoets, zo werd  in het
autotijdperk lange tijd de zwarte staatsieauto van het Amerikaanse merk Cadillac voorgereden. Daar
werd niet over gesproken, dat was gewoon zo. U kent ze wel, de zwarte statige
auto’s met zwarte gordijnen, zwarte vlaggetjes voorop en een chauffeur in een
zwart pak en dito handschoenen. In België ging er nog een groot kruis op het
dak, maar daar houden wij Nederlanders niet zo van. In de jaren tachtig kwam de
Mercedes staatsieauto erbij als Europese tegenhanger. Ook mocht u vanaf die
tijd de kleur bepalen, te weten een zwart of grijs model, en later zelfs een
wit model. De gordijntjes zijn nog steeds
standaard aanwezig, maar het mag allemaal wat opener.

Over het vervoer tijdens de uitvaart zijn de meeste
mensen zeer uitgesproken. Men vindt de traditionele staatsieauto of rouwauto
mooi of niet mooi. Zo duidelijk ligt dat meestal wel. De voorstanders vinden de
auto’s statig, waardig, gepast. Soms, maar steeds minder vaak, gevolgd door één
of meerdere volgauto’s.

Er zijn ook  families
die minder uitgesproken zijn en die het niet uitmaakt wat voor rouwauto wordt
voorgereden. “Rouwauto? Doet u maar een grijze. Volgauto’s?  Nee, geen volgauto’s”.

In
deze tijd waarin individualiteit voorop staat laat men zich niet alles meer
zeggen. Mensen willen en kunnen kiezen. Er is behoefte aan variatie en keuze en
de vervoerderbranche speelt daarop in met nieuwe modellen in meerdere kleuren.
Na het zwart, grijs en wit zijn er tegenwoordig ook rode en blauwe rouwauto’s.
Er bestaat zelfs een roze. Nieuw is ook het assortiment aan oldtimers, zoals de
oude Citroen DS, de zogenaamde Snoek, een Daimler en zelfs de VW busjes zijn
steeds meer in trek.

In de alternatieve hoek zijn er verder nog fietsen of motoren
met aanhanger, een caravan of loopkoets en serieus, de uitvaartwagen met koe
ervoor bestaat echt! Ook de klassieke paardenkoets is nog altijd te verkrijgen,
helemaal in stijl.

Misschien is het eigen vervoer nog wel het meest
persoonlijk. Denk hierbij aan de vrachtauto voor de vrachtwagenchauffeur of de
eigen paarden voor de rouwstoet bij een paardenliefhebber.

Persoonlijk denk ik dat het belangrijk is dat ik als
uitvaartbegeleider mensen een keuze kan voorleggen. Als voorbeeld moet ik
denken aan een vader die er voor koos zijn overleden dochter zelf te begeleiden
met zijn eigen auto. Toen ik hem op dit idee bracht was hij meteen overtuigd. ‘Dat
wil ik!’, zei hij: ‘ik heb haar altijd weggebracht, naar sport, school,
vrienden. Nu kan ik haar zelf nog wegbrengen en dat wil ik graag doen.’ Ik
herinner me het als een erg ontroerend moment. Het was mooi te zien hoe de
vader gelijk in actie kwam om te regelen dat de auto er klaar voor was. We
hebben letterlijk de stoelen uit de auto laten halen via een bevriende
garagehouder. Ook hebben we, voor de zekerheid een showmodel kist laten komen
(met dank aan de vriendelijke  en behulpzame
kistenfabrikant) en gelukkig paste de kist. Zelfs de moeder en haar broer
konden nog mee in de auto.

Mijn belangrijkste boodschap is dat ook voor rouwvervoer
geldt dat alles kan en dat u het zelf bepaalt. Het één is niet beter dan het
ander, het is belangrijk dat u weet wat kan op de manier die bij u past.

P.s:

Zelf heb ik een fantasie over een uitvaart met een bootje,
zo wegvaren door een polderslootje in de mist. En dan uitgezwaaid worden door
je beste vrienden en familie. Kabbelend water, brandende fakkels, zoiets, maar
misschien moet het maar een fantasie blijven, ik denk er nog over na.

Jan Vink, Voorburg

Gedicht: Even maar

Ik wil je graag iets vragen, Dood.

Mag ik even op je schoot?

Even maar: Ik ben nog klein

en vraag me af hoe het zal zijn

om dichter naar je toe te leven.

Toe nou, Dood, het hoeft maar even.

Vijf minuutjes lijkt me fijn.

Dan denk ik dat ik later;

als je langzaam dichterbij komt,

minder bang voor je zal zijn.

Uit: Doodgewoon van Bette Westera & Sylvia Weve.

Natuurbegrafenis op Hillig Meer

Afgelopen week een uitvaart gehad op een natuurbegraafplaats in Drenthe. De sfeer was huiselijk en de omgeving mooi en bosrijk.

Een mooie manier van afscheid nemen en begraven als de natuur een belangrijke rol je leven speelt.

Kerstgroet

Van vrienden kreeg ik een mooie kerstkaart met een mooie kerstgroet. Ik wil deze graag delen:

image

Er is één land: de wereld

Er is één volk: de mensheid

Er is één geloof: de liefde.

(kaart Klaas Gubbels)

Ik wens jullie al het goede toe!

Jan Vink

Film: Still life

Prachtige film, tragisch, realistisch en absurd tegelijk. Een ontroerende film over een ambtenaar die nabestaanden probeert te achterhalen van een overleden vriend of familielid. Je gunt deze passionele en tegelijk eenzame man hetzelfde als waar hij voor knokt, maar …..

’n Beetje – gedicht

image

Het is een overbekend gedicht van Toon Hermans. Ik kwam het tegen en was weer gegrepen door de schoonheid en eenvoud van dit gedicht:

Sterven doe je niet ineens,

maar af en toe een beetje,

en alle beetjes die je stierf,

’t vreemd, maar die vergeet je,

het is je dikwijls zelfs ontgaan,

je zegt ik ben wat moe,

maar op ‘n keer dan ben je aan

je laatste beetje toe.

Everytime we say good

Twee herdenkingen achter elkaar koos een familie: Everytime we say goodbye van Ella Fitzgerald. Prachtig! Kippenvel!

Brozer – Nederlandse film

image

‘Brozer’ is een verbluffend mooie maar ook confronterende film over dood gaan. Maar eigenlijk gaat de film vooral over het leven, over de liefde, over vriendschap en over onrecht.

Een aanrader.

Doodsbloei – gedichten

(blz. 15)

en je breekt nog wat verder van mij los

en weer wat minder vloeien wij samen.

(blz. 20)

alleen wij tweeën blijven wie we waren,

in ieder woord, wat men er ook van zegt,

en hoe men het ook wil verklaren:

Je bent hier, en hier pas echt.