Verhalen Deel 4 – En we dragen zelf de kist

Een groep vrienden sloot ooit in de kroeg een ‘agreement’. “Als er ooit iemand van ons dood gaat dan dragen we elkaar tot aan het graf”. Daar werd op geklonken met een meter blond schuimend bier.
Helaas veel vroeger dan gedacht doet de situatie zich in december dat jaar voor. Eén van de vrienden uit de groep, Jacques, sterft plotseling.

De echtgenote vindt het een mooi gebaar dat de vriendenclub Jacques naar het graf wil dragen.
Wat niemand had voorzien is dat zich twee en misschien wel drie complicaties voordoen.
In de week voor de uitvaart sneeuwt het hevig. De straten en ook de paden van de begraafplaats zijn bedolven onder de sneeuw. Een mengsel van sneeuw en opgevroren ijs. Hierdoor is de weg en zijn ook de paden glad en daardoor moeilijk begaanbaar.

De tweede complicatie is dat de locatie van het afscheid weliswaar in de buurt van de begraafplaats ligt, maar nog altijd een ruime kilometer er vandaan. En ik kan u zeggen dat het dragen van een kist een behoorlijk zware onderneming is. Dat valt niet altijd mee, tenzij de kist op een draagbaar wordt verreden, maar dat willen de vrienden niet.

De mogelijk derde complicatie is dat precies Jacques de zwaarste van alle vrienden is, ruim boven de honderd kilo. Een onoverkomelijk feit.
Ik breng de complicaties in tijdens de voorbesprekingen, niet met het doel om er vanaf te zien, maar wel met het doel de feiten op tafel te leggen. Zodat iedereen zich bewust is van de uitdaging.

Na een emotioneel beraad met de partner en de vrienden komen ze tot de volgende conclusie:
Belofte maakt schuld, dus we dragen Jacques met elkaar naar het graf, is de algemene conclusie van de vrienden.
Ik stel een paar voorwaarden. Willen jullie letterlijk en figuurlijk de kist kunnen dragen dan moeten voldoende vrienden hem willen en kunnen dragen. En in plaats van de gebruikelijke zes tot acht personen worden nu twaalf mensen opgeroepen. Zo kunnen de vrienden elkaar onderweg aflossen.

Een andere voorwaarde is dat iedereen goed stevig schoeisel aantrekt met een stevig profiel. Voldoende grip is een absolute must. Zo wordt er voor gekozen om aan het einde van de afscheidsbijeenkomst de mooie schoenen om te ruilen voor bergschoenen of andere schoenen met een stevig profiel. En zo geschiedt. De groep loopt schouder aan schouder met de kist van Jacques door de sneeuw, elkaar met regelmaat afwisselend, naar de begraafplaats. Een emotionele tocht van een kilometer met een looptijd van ruim twintig minuten.

Ik moet u eerlijk zeggen dat ik dit wel het spannendste onderdeel van de hele dag vindt.
Eenmaal aangekomen op de begraafplaats plaatsen de vrienden opgelucht de kist op de draagbaar. Schouderkloppen worden uitgedeeld, er wordt gelachen en gehuild.

De echtgenote zegt: Jacques had het fantastisch gevonden, hij had ook zeker stiekem moeten lachen om jullie. Voldaan en met het zweet op het voorhoofd lopen ze met z’n allen terug naar de locatie om daar, op voorschrift van Jacques, een heerlijke Weizen bier te drinken en te toasten op zijn leven.