Al begin dit jaar werd Adelheid Roosen geïnterviewd in het NCRV programma De Verwondering. Zij las daarin een gedicht voor Over de dorpen van Peter Handke. Ik vond dat zo mooi en treffend dat ik het wilde delen.

Speel
het spel.

Breng
je werk in gevaar.

Wees
niet de hoofdpersoon.

Zoek
de confrontatie.

Maar
doe het onopzettelijk.

Vermijd
bijbedoelingen.

Verzwijg
niet.

Wees
week en sterk.

Wees
slim, steek je nek uit en veracht de overwinning.

Kijk
niet toe, bewijs niets, maar blijf met alle tegenwoordigheid van geest open
voor tekens.

Laat
je ogen zien, laat de anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder
in zijn eigen perspectief.

Beslis
alleen met hartstocht.

Misluk
rustig.

Neem
vooral de tijd en bewandel zijpaden.

Laat
je afleiden.

Neem
om het zo te zeggen vakantie.

Houdt
je niet doof voor geen boom voor geen water.

Trek
jezelf terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon.

Vergeet
de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je
over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodslotdrama,
veracht het ongeluk, analyseer het conflict.

Neem
je eigen kleur aan tot je in je gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet
wordt.

Loop
stilzwijgend langs de dorpen.

Ik
volg je.

uit:
Peter Handke, Over de dorpen (1981).

foto: jan vink (janvink.exto.nl)

Ik wil je graag iets vragen, Dood.

Mag ik even op je schoot?

Even maar: Ik ben nog klein

en vraag me af hoe het zal zijn

om dichter naar je toe te leven.

Toe nou, Dood, het hoeft maar even.

Vijf minuutjes lijkt me fijn.

Dan denk ik dat ik later;

als je langzaam dichterbij komt,

minder bang voor je zal zijn.

Uit: Doodgewoon van Bette Westera & Sylvia Weve.

Van vrienden kreeg ik een mooie kerstkaart met een mooie kerstgroet. Ik wil deze graag delen:

Er is één land: de wereld

Er is één volk: de mensheid

Er is één geloof: de liefde.

(kaart Klaas Gubbels)

Ik wens jullie al het goede toe!

Jan Vink

Het is een overbekend gedicht van Toon Hermans. Ik kwam het tegen en was weer gegrepen door de schoonheid en eenvoud van dit gedicht:

Sterven doe je niet ineens,

maar af en toe een beetje,

en alle beetjes die je stierf,

’t vreemd, maar die vergeet je,

het is je dikwijls zelfs ontgaan,

je zegt ik ben wat moe,

maar op ‘n keer dan ben je aan

je laatste beetje toe.



‘Brozer’ is een verbluffend mooie maar ook confronterende film over dood gaan. Maar eigenlijk gaat de film vooral over het leven, over de liefde, over vriendschap en over onrecht.

Een aanrader.