Verhalen Deel 9 – Dansen om de kist

‘Op Zuid’ ben ik bij een Rotterdamse familie, waar de vader vannacht is overleden. Het huis ruikt bij binnenkomst flink naar sigarettenrook en ook tijdens mijn aanwezigheid wordt er flink doorgerookt…

Het gesprek met de drie zonen verloopt aanvankelijk wat ongemakkelijk. Er is wat gedoe geweest in de familie en twee zoons hebben vader al een paar jaar niet meer gesproken. De jongste zoon heeft wel contact gehouden en heeft de leiding over het gesprek. Dat doet hij zeer vriendelijk en invoelbaar naar de anderen toe. Er komen veel verhalen los. Vader was echt een kroegtijger volgens één van de broers. Hij had z’n vaste plek aan de bar. Als de avond vorderde en de muziek ging wat harder dan was hij in z’n element. Vooral als de muziek uit zijn jeugd werd gedraaid. Eric Clapton, Jimi Hendriks, the Rolling stones.

Eén van de zoons vertelde dat hij dan ging staan en op zijn geheel eigen wijze een dansje deed. Hij staat op en doet het dansje van zijn pa. Iedereen moet lachen.

Het is duidelijk dat deze muziek op zijn uitvaart gedraaid moet worden en het liefst lekker hard.

Op de dag van de uitvaart komen ze met elkaar aanlopen, een gezelschap van ongeveer 20 mensen. Aan alles voel ik dat er veel spanning is, ze zijn wat stil. Buiten wordt nog even flink gerookt. Eenmaal binnen zit iedereen stil voor zich uit te staren.

Er is één kleindochter die het woord doet namens de familie. Zij vertelt onder andere over opa in de kroeg en zijn dansje. Iederen moet een beetje lachen als ze dat vertelt.

Dan vraag ik de mevrouw van de muziek om I can get no Satisfaction van the Rolling stones aan te zetten en dan vooral ook lekker hard.

Dan gebeurt iets magisch. De gebrouilleerde zoon staat op en gaat dansen, net zoals z’n vader danste. Iedereen kijkt verbaast op en dan volgt een tante en daarna nog iemand en binnen een minuut staat iedereen te dansen om de kist. Helemaal uitzinnig zijn ze, alle spanning wordt weggedanst. De mevrouw van de muziek en ik kijken elkaar aan en moeten zelf ook glimlachen om wat er gebeurt.

Daarna is de spanning weg en wordt er volop gepraat met elkaar. Het was echt – om het zo te noemen – een uitsmijter. “Zo was pa, zo is z’n uitvaart”, zegt de jongste zoon aan het einde tevreden tegen mij.