VERHALEN – Deel 15: Op ’n slof en ’n ouwe voetbalschoen
Op ’n slof en ’n ouwe voetbalschoen
wordt Ajax kampioen
wordt Ajax kampioen,
Op ’n slof en ’n ouwe voetbalschoen
wordt Ajax kampioen.
…en daar wil ik mee beginnen, zegt Simon met een grote glimlach om z’n mond. Aagje, z’n vrouw, zit naast hem met haar handen voor de ogen. ‘Ik schaam me dood’, zegt ze, maar ja het is het enige wat hij wil. Ze moet er ook wel om lachen.
Hoe zijn uitvaart verder vorm zal krijgen, wat voor kist, wat voor andere liedjes, dat maakt Simon niet uit.
Hij wil alleen zijn ‘goede oude voetbalvrienden’ nog één keer een hak zetten. ‘Want de meeste zijn voor Feyenoord en ééntje voor ADO’. Ze zijn alles behalve fans van het vermaledijde Ajax uit 020.
‘Maar ik’, vertelt hij zelf: ‘ben altijd een bewonderaar geweest, en nog steeds, van het schone voetbal van Ajax’.
Dit gesprek vindt een paar maanden voor het overlijden van Simon plaats. Hij maakt een vitale indruk in het gesprek. Het is ook een mooi gesprek waarin Aagje en Simon steeds elkaars hand vasthouden. Een gelukkig stel. Maar hij moet afscheid nemen, de dokter heeft hem niet veel tijd meer gegeven. Twee maanden later gaat de telefoon en vertelt Aagje dat Simon is overleden.
Op de dag van de uitvaart begint de plechtigheid zoals afgesproken met het liedje van Johnny Hoes: Op ’n slof en ’n oude voetbalschoen…wordt Ajax kampioen, wordt Ajax kampioen…
Bij binnenkomst moeten de meeste genodigden al besmuikt lachen. Uiteraard heb ik in het welkom een kleine uitleg gegeven over deze bijzondere muziekkeuze.
Ook in de toespraken van familie en vrienden komt voetbal en ‘zijn cluppie’ nog regelmatig ter sprake.
Het is een mooi afscheid met een speciale knipoog.
